Ölsen de Ölememek Şiiri - Emre Aydın 4

Bağlarda gezmekti hayalim, Sarmaşıklar sarıldı boynuma,
Çözemedim kendimi,
Açamam zaten elimi,
Yalnızlık mührü vurulu avcumda.
Dağlar aşacakken dağlandı gözlerim, Düşsem de huzur bulamam bu kıraç toprakta.
Bilir misin yanmak bir seçenek değil kuru ağaca,
Göğsüne yıldırım düştüğünde.
Umut yükledim gemilere,
Bir sözün alabora etti beklentilerimi.

Sanki bir sincap bilmeden dikti seni tohum gibi içime,
Yaşlı kalbimde filizlenip yeşerdi sevgin, Havalandı derken yüreğime geçmişinden kopan bir balta değdi.
Şimdi halim orman yangıngınını söndürmeye çalışan karınca misali,
Dedim bırakayım kendimi,
Ey Calypso, denizlerinde boğulmayı dilerken tuzlu gözyaşları yüzümü çizdi
Yeterince ağlasam kavuşur mu bir gün nehirlerim senin enginliğine?
Kutup yıldızım sönmüş, yönümü bakarak çizerim elemime.
Bir görsen ki yüreğim nasıl çarpar durur kendini kafesinin duvarlarına,
Kartala bilenmiş kelebek gibi kafa tutar talihime.
Belki kağıttan bir gemi yapar bırakırım kıyılarına
Ya da bir şişenin içinde batıp kaybolurum giderim maviliğinde,
Bilinmeyen yolların sessiz hayaleti,
Suskunluğun bitmeyen fırtınamın habercisi,
Sözlerin deler kalbimi.
Bilir misin göremeyeceğini bildiğin birini yollarda gözlemeyi
Ve göremedikçe ölmeyi?
Bilir misin ölsen de ölememeyi?