Olmuyor İşte Şiiri - Asya Yıldız

Olmuyor işte...
Attıkça adımları bir şeyler yitiyor,
Kanıyor dağlanmış yaralar.
Nerelerden döner dolaşır,
Beni bulur bilmem,
Gelir o çığlık kulaklarıma takılır.
Bulur muyum dersin
Bir çıkış yolu yittiğim girdapta.
Nasıl yaralandım...
Sandım ki gücüm yeter değiştirmeye,
Doğru bildiklerimi alırsam yanıma,
Gücüm yeter.
Olmuyor işte.
Bir duvar oluyor çarptığın.
Dağılan seni toparlamaya yetmiyor takatin.
İlerlemek...
İlerlemek olsa olsa düş.
Oysa düşlerim rengarenk olmalı.
O çok sevdiğim hüzünlü sonbahardan ayrılmalı önce.
Her şeyden önce tutunacak bir dal bulmalı.
Yaş veya kuru ne fark eder.
Ne fark eder düşlerim olmuş veya olmamış.
Yaşamışım ya şu hayatı.
Senli ya da sensiz,
çok şey fark eder.

En sevdiğim kitabı alıp yanıma,
çıkacağım yola.
Hayır, adımladığım park taşlarını
Saymayacağım artık.
Dudağımda ritim aldığım bir melodi de olmayacak.

Dedim ya...
Olmuyor işte.
Bir şeylerden vazgeçmeden olmuyor mutluluk.
Önce alışkanlıkları terk etmeli belki birer birer.
Hayatı onlarsız kucaklamalı, olduğu gibi; kuralsız.
Ah bu ne huysuzluk böyle,
Adını seslendiğim halde benden uzak huzur.
Yoksa ben mi göremez oldum dersin?
Yaşam karmaşasındayken, yanı başımdaki saadeti.
Bir zamanlar pembe gözlüğüm de vardı.
Artık yok; üzülmüyorum ama aramıyor da değilim.

Bir uzun yol bu.
Yürüyorum.
Koşuyorum.
Kendini katlayarak artan bir uzun yol.
Her şeyin bir başlangıcı ve sonu olduğuna göre
Bunun da olmalı.
Kim alıp beni bıraktı
çaresizliğimle yolun ortasına söyle.
Bir ses ver.
Olmuyor işte.
Hep bir çığlık musallat kulaklarıma,
Silip atamadığım.
Ve silip atamadığım gözyaşlarım benim.

Attıkça adımları bir şeyler yitiyor,
Kanıyor dağlanmış yaralar.
Hala çıkış yolu yok.
Dedim ya...
Olmuyor işte...