Olmuyor Annem Şiiri - Zekiye Börekci

Olmuyor annem...
Kaç kez denedim vazgeçmeden önce
Olmuyor annem...

Soğuk kış gecelerinde üşüyen parmaklarımı ısıtan ellere muhtaç,
kimsen varken kimsesiz olmak,
bazen bu darmadağın oyunda hep mat olmak,
yakışmıyorki senin kızına be annem...

Gülüşlerim nerede,
nerede şen sesim?
Bir sevgiye yakarışım,
bir sevgiyle bağlanışım nerede anne...

Kavruluyorum sıcaklar yok ama,
şu soğuklarda dahi ateşlerde yanar gibi yokoluyorum
Kendi kendimin narında hiçliğe gider gibi,
aslında ben koca bir beni kaybediyorum...
Kızım 'pes etme' derdinya bana,
hani hep 'sen sabret kızım geçer bir gün' derdinya be annem
İşte ben geçmesini beklıyorum

Yapayalnızım...
Yaşadıklarım ve ben tekiz şu evrende
Ben onlardan haberdar halsiz
ama onlar benden habersiz bambaşka ruhlarda belki de mutlu...
Ne yapayım, nasıl edeyim bilmiyorum, bilmiyorum be annem

Şimdi sen kimbilir ne yapıyorsun
Kimbilir kaç kez ağladın yokluğuma
Ben kendimi dağlarken umursamazlığımdan eser yoktuki,
imkan yoktuki sana gelmeye zaten...
Uyumak istiyorum,gözlerime uyku yerine başka perdeler çekilmiş...
Sonra uyanmak istemiyorum,hayat apayrı kendince çizilmiş...
Görmek istemiyorum çoğu kez çoğu şeyi,
ama alem nasıl görüyorsa, ben de buna mecbur edilmiş...

Kaçamazsın,
Görüp; konuşamazsın,
Konuşsan; söyleyemezsin,
Söylesen; uygulayamazsın,
Uygulasan hep bir tarafın sancı çeker ve işte o zaman kaçarsın...
Sonsuzluğu yakalayana dek
son da son olmak için
sen de tek olmak için kaçarsın kaçarsın kaçarsın be annem...

(10.10.2006)