Kimse Yok Şiiri - Yüksel Uca

Eşim, dostum hep çekildi
Gücüm gitti, bel büküldü
Kime gitsem yüz döküldü
Yaşımı silen kimse yok

Kederden nasip almışım
Bir tek başıma kalmışım
Gözüm dışarı salmışım
Kapımı çalan kimse yok

Köyler perişan bir halde
Kuş bile ötmüyor dalda
Sahipsiz kalmış çok belde
Köylerde kalan kimse yok

Batıya göç etmiş çoğu
Terk etmiş köyü, bucağı
Tütmüyor baba ocağı
Konuşup gülen kimse yok

Köylerin çoğu boşalmış
Üç beş tane yaşlı kalmış
Herkes işe güce dalmış
Sılaya gelen kimse yok

Her köyde var üç beş hane
Çoğu ev olmuş virane
Kalanlar ise bigâne
Selamın alan kimse yok

Köyü terk etti insanlar
Her biri bir diyardalar
Hasretle yanar analar
Derdini bilen kimse yok

Yüksel yetim kalmış dağlar
Kurumuş bahçeler, bağlar
Bu hal yürekleri dağlar
Huzurlu olan kimse yok