Olmuyor Şiiri - Cuma Yüksel

Olmuyor be kızım. Olmuyor be canımın içi. Unutamıyorum. Hatıralar vuruyor her gece beynimin izbe yerlerine. Görsen nasıl da sırılsıklam oluyorum. Her güne çilek kokan gülüşünle uyanmaktan da bıktım. Ben burada adını dilimin ucuna getirdiğim anda sanki bir evladım ölüyormuş gibi hissediyorum.Fotoğraflarına bakmak zaten iç kanama geçirmem için birebir. Ağlıyorum ulan gözümde yaş kalmayana kadar, var mı ötesi! Ben burada hep seni yazıyorum. Kaşlarının güzelliğini anlatıyorum uyuşturucu bağımlılarına. Seyyar satıcılara ''abi bir arkadaşımın sevdiği vardı'' diyerek anlattığım kız da zaten sensin hep. Olmuyor inan be. Saç tokanı okşamakla, o incili küpene her gün dokunmakla söner mi sanıyorsun yürekteki bu hasret yangını. Ben burada herkesi sevmeye çalışıyorum. Burada çivi çiviyi söker diyenler, senin nasıl paslı bir çivi olduğunu bilmeyenler… Ben burada azalıyorum. Sonra uyu diyorum lan kendime. Uyu. Sen hangi geceyi gördün ki sabah güneşine kavuşmamış. Ama diyorum. Ama solumdaki acının bir tarifi varsa eğer canımın içi… Bir yerlere çivi çakarken hani yanlışlıkla çekici eline vurman ve vurduğun yerin hemen kan dolması… Olmuyor günebakanım. Parmak uçlarıma kadar seni kanıyorum… Gel bak. Gittiğin o yerde senle ben hâlâ misketleri çalınan çocukların hüznünü paylaşıyoruz… Gittiğin o yerde ben.. Ben artık çığlık çığlığa susuyorum…