Ölmüşüz... Şiiri - Zeynep Tavukçu

_ne ben sensin
ne de sen benim

lakin
aklın yoluyla inkar ettikçe gerçeği
heple hiçin küpü sıfır gibi
acımız tarifsiz_

ben, menekşeleri sevdikçe senin kadar
kalemden katran
gözümden tuzlu sızın aktı

gündüz hayalleri kurarken
ne mekan bildik
ne de zamanda birdik

tüm dünyayı siyaha emanet edip yıldız sarhoşu
beyazı seyrettik

ay ışığına döküp sözümüzü
utanmadan şehrin göbeğine bakarken uçurum kenarından
gelecek kimsede yoktu
yine de, gülümsedik...

ve
şeytanın unuttuğu bu kanlı hücrede
yağmurla arındı sandığımız günahlarla
kulak ardı sigara muhabbetiyle
vahşi hayvan gibi böğüren öfkeli şiirlerle avunduk

oysa şimdi, düne takılmış incinmiş parmaklarımızla
için için yanıyoruz