Kayboluş Şiiri - Mustafa Sonmez

Ne yüzün vardı beni görmeye,
ne de yüreğin birazcık sevmeye.
Gücünde yoktu nefret etmeye,
sadece bir korkak gibi vedasız gitmeye.

Gel git arasında pek bir fark olmasa gerek,
sadece uuzun bir yol ,bavul dolusu hatıra.
Sevmek- bir kurşun bir mermi bir tüfek,
çabalamak-binmektir pusulasız bir vapura.

Seviyorum demek söyle yeter mi hiç sence,
oysa onca düşunce tek bir hece.
Sevmiyorsan seviyorum neye yarar ki sence,
tek çare kırıp incitmeden gitmektir bence.

Bende öyle yaptım zaten,
gittim işte gidecegim kadar.
Apansız aklıma geliyosun öylece bazen,
ölmüşüm işte õlünecek kadar....

Kuşlarda belki ötmez artık bu gönül kafesinde
yagmur kalır bulutta, aşk umut tellerinde.
Yüreğim çarpa dursun aldırma ben gibi serseriye
seviyorum deyip avutma zaten şarap durmaz hiç şişesinde

Dağınık kalsın bırak savrulan yaprak gibi yüreğim,
gel gitme bırakta seni sadece ben seveyim.
Kalmak kolay olsa yoluna düşeyim
gel etme uğrunda bir tek ben öleyim......

Sevdam sana hep dolar taşar,
kaderimsin benim söyle senden kim kacar.
Kuş misali uçar gider hatıralar
güneşim yok artık davetsiz geldi bu son bahar.

Artık bende güneş gibi olurum
kimseye ışık etmem sus pus olup dururum.
Hiç düşünme nerde yaşarım nerde ölürüm
bir kara bulutun yağmurunda öylece kaybolurum....

21.05.17