Ölmüştük Üşümüyorduk Şiiri - Cumhur Karaca

Vurulmuştuk
Bir akşamüstüydü
Her renk namluyu çevirmişlerdi sırtımıza
Ürkek telaşımızın buğusu yüklüydü bulutlara
Kar güneşi eritmişti akşamüstüydü
Vurulmuştuk

Günlerden cumartesiydi yalnızlık ertesinin ilk gün doğumuydu
Yarım kalacak aydınlanmamış günlere doğruydu
Sırtımızda mavzerler türkü dövüyordu
İçli hazanlar akıyordu damarlarımızdan
Sövüyorduk akşamın son demlerine
Üşüyorduk

Kedi patisini yırtmıştı ürküyordu Kızılay’da
Hiçbir lokanta ciğer dökmüyordu papatya fallarına
Bekliyordu üşüyordu sokakta
Çığlıklar içinde cadde mekanlı sahnede
Şarkılar atıyordu bir kadın
Hayat entarisini yırtmıştı çıplaktı korkuyordu
Güvercinler çoktan çekilmişti otağlarına
Başlarını döndürdükçe hep erkek oluyordu kuşlar
Baykuştular
Yırttılar kadının entarisini kedinin patisini
Puşttular
Bana ciğer vermediler

Türküler dövdüler sırtımızda
Erol bastıkça basıyordu tetiğe
Mahur beste ağlıyordu
Karanlıktı tezene
Kadın tez gele diyordu adam
İçindeki semazen geçişlere bakıp
Kamil bir sıgara daha yakıp
-Bas diyordu Erol’a -bas tetiğe
Vuruluyorduk
Bize çiçek söylemediler

Otuzüçlük şarjör boşalmıştı ciğerime
Annem özlüyordu gidemiyordum
Çizgiler vardı adamın yüzünde
Toprağa o yaslanıyordu ama büyümüyordum
Elim cebimde kadınım yanımda gidiyorduk
Ama ben yürümüyordum
Kesikti ellerim bende değildi ondaydı
O yanımdaydı ama yoktu

Bir akşamüstü vurulmuştuk
Yarım kalan gün aydınlarına gömülmüştük
Ölmüştük
Üşümüyorduk

Cumhur Karaca