Ölmüşe Döndüm Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Beni terkeyledi Allah bu gece,
Sanki kenarlarda kalmışa döndüm.
İçimden çekildi gücüm gizlice,
Güneşte kuruyan kamışa döndüm.

Çevreme bakındım, arayanım yok,
Benimle birlikte ağlayanım yok,
Döndüm bir tek yana, binbir yanım yok,
Buzlarda koşarken donmuşa döndüm.

Can dolu bedenim kuru dal oldu,
Ruhuma, gönlüme yaman hal oldu,
Elim, ayaklarım çok battal oldu,
Alevler içinde yanmışa döndüm.

O 'na hep nazlanır, niyazlanırken,
Küçük bir kuş gibi avazlanırken,
Yolumu şaşırıp pervazlanırken
Yorulup çöllere konmuşa döndüm.

Kalmadı ağzımın tadı, lezzeti,
Sıyrılıp ruhumun gitti heybeti,
Açıldı yüzümün tülü, tülbenti,
Düşerek atımdan inmişe döndüm.

Sığmadı göğsüme yürek kalkarak,
Aradım her yanı topallayarak,
Bir küçük zerreden bile korkarak
Çekilip köşeme sinmişe döndüm.

Barlıoğlu der ki; söndü volkanım,
Var iken damarda yok oldu kanım,
Sanki damarımdan çekildi canım,
Çırpınıp can verip ölmüşe döndüm.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 269-270/412)