Bu akşam ki rüzgarda bir koku alıyorum
Sevda yollarında, açan gülümün kokusu.
Bekle toprak ana , belki sana geliyorum
Sanki, hep burnumda tüten ölümün kokusu
Yaşlı bedenimin, öldü serseri çocuğu
Hiç yürümedi ,emekledi bu yolculuğu
Artık ömür bitmek üzere tükendi çoğu
Hayattan bezdiren yorgun günümün kokusu
Kayıt Tarihi : 24.6.2019 16:36:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan düşünür: belki de Allah var!
Tanrısal bir öpüş tür söken şafak.
Ne hoştur insanın bir gül açası,
Koşan göklerde kuş gibi uçası,
Bulutlarla yağmur olup ağlamak.
Gitmek, sona ermeden bir zamanda…
Başıboş bir tekne gibi ummanda;
Fırtınalarda ne yelken, ne bayrak.
Fakat beni sen uyandır, ey zeka!
Bak, işte önümde her günkü çorba,
Ekmek, kaşık ve kasesiyle bu aşk.
Sarhoş eden, davet eden bu ölüm
İçinde ben salt bir adem oğluyum,
Korkan, ölüşünü hatırlayarak.
Ey, ışığın boşandığı gerçek düş!
Bütün zamanı kucaklayan öpüş;
Yaşamak eken insan, veren toprak.
A.M.Dıranas
.
TÜM YORUMLAR (1)