Ölmeyi En Çok Ben İstedim

Bu benim burada olan tek fotoğrafım.
Fotoğrafta sende varsın canım.
Göğsümün biraz üstünde adın, belki başımın biraz altındasın.
Dinle kadın,
Attığım her adımda, çektiğim her fotoğraftasın.
Son mektubunda imza, yaşadığım kışımda, çizdiğim yazımdasın.
Gülüyorsun bir yerlerde, gül.
Seviyorsun birilerini , ölüyorum ben ama sev.
Kendimi yerin 1 metre altına bırakacağım şu balkonun,
Birilerini severken şu balkonun trabzanındasın.
Göz yaşımdasın, şarkılarımdasın.
Her dinlediğimde, bir duyduğumdasın.
Biliyorum ağlamazsın,
Suya hapsolmuş bedenin, sızlarken bir yerlerde, belki hayati bulguların tükenmekte,
Sen kanamaz, kandırılmazsın.
Ama ben ölürken en azından,
Düşerken en azından isminden aşağıya,
Bu kez olmaz canım,
Bu kez kazanamazsın.
Çünkü giderken ben, aklımda seni götüreceğim oralara,
Orada anlatacağım sana nasıl olur gitmek.
Biliyorum anlamazsın.
Ama sorarlarsa elbet duyarsın.
Ulan Azrail'e tamam,
Geride kalanları fütursuzca suçlayan intihara tamam
Sen kim oluyorsun be kadın?
Dediklerinde duyarsın.
Susmaz dilimin, depresan kokan kederimin, her yanında buram buram sana hasret bedenim,
Ağzımı dilimi kapatan bir avuç topraksı kahverenginin başında,
ÖYLE DEĞİL ULAN, BÖYLE GİDİLİR!
Yazan tabelanın başında her şeyi anlarsın.

Ellerinde büyüdüm senin, seninle terledi göz bebeklerim.
Gözlerinde nefesim, seninle kısıldı sesim benim.
Güneşi sığdırdığım saçların, tam ortasındayken sinenin,
Omzuna dek kestiğinde, en sağlam damarından kanadı bileklerim.
Anlarsın kadın, anlarsın canım,
İflah olmadı düşüncelerim, iflah olmaz kederim,
Seninle olan savaşta, sensizlikle cebelleşen bir neferim,
Anlarsın ulan,
Ben dostluğun bütün bedelini ödedim.
Ödediğim bir bedelden, gözlerinle karşılıklı bir gün bile görmedim.

Anla kadın, anla canım,
Ölmedim.
Ama ölüm provasında bu sahnenin,
Bu şehirde sensiz yürüdüğüm her caddenin,
Herkesin hissettiği karamsar bir dönemin,
Balkonumda evimin, uzağında gözlerinin,
ÖLMEYİ EN ÇOK BEN İSTEDİM