Ölmeyi dileyeceksin…
Uzun zamandır kendimi yalnız hissedişimin sebebini artık anlıyorum. Beni zamansız yalnızlığa terk etmesinin üzerinden günler geçti. Oysaki beni çok sevdiğini söylerdi her zaman. Günlerdir çaresizliğin, yalnızlığın, sigara paketlerinin, bira şişelerinin içinde dört duvar arasında geçiriyorum hayatımı. Geri dönmesi imkansız bir yolun içindeyiz her ikimizde. Tüm bunları yaşarken gözlerim her kadında ondan bir parça arıyor. Geri gelmeyeceğini bildiğim halde beklemenin ne anlamı var ki kaybolan ömrümün kahrolan sevdamın yanında. Onu ve bana söyledikleri sözleri hatırladıkça ikileme düşüyor ve kendi kendime sorduğum sorulara cevap vermekten korkuyorum. Aklıma geldikçe, onun hakkında kötü birşey düşünmekten, beni yalnız bıraktığı için kızıp aklımdan nefret sözcükleri geçeceğini düşünmekten korkuyorum. Artık düşünmek istemiyorum sadakatinin bedelini bensizlik olarak yaşayacak ömür boyu. Yaptıklarımdan asla pişman olmadım, umarım oda yaptıklarından bir pişmanlık duymaz. Evet şimdi ruhumun diğer yarısına sesleniyorum artık tek başınasın, seni tamamlayacak hiçbir şeyin yok, bir gün sırtını dayadığın, güvendiğin hiçkimse kalmayacak “onlarda senin beni terk ettiğin gibi “seni terk edecek” o zaman dünyada insan hayatındaki en önemli olan hakikati anlayacak ve gözyaşları içinde bir an önce ölmeyi dileyeceksin…!
28.02.2005 / 18:00 / Ümit Engin
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
