Ölmeyen Kasımlar Şiiri - Ömer Tomruk

ÖLMEYEN KASIMLAR…

Hayat gözlerinde başlamıştı Kar kış boranda,

Özlem vardı aşka yaşanmamış yıllara.

Derken yüreğime can verdi aşk dolu gözlerin,

Ruhumun ikiziydi sevda dolu sözlerin.

İki çift sözle tanıştı bu koca iki yürek,

Doğmadan mezarları açılmış kazma kürek.

İnanmıştı adam sayıp hayatını vermişti,

Daha ilk sözde kandırıldığını bilemezdi.

Gün geçtikçe aşkı sarmıştı ruhumu,

Anlatamadım gerçekleri kaybettim onurumu.

En güzel günleri yaşattı gönülden gülerek,

Değeri öğretti yürekten severek.

Sarmalanmıştım karanlığa o aşılmaz çıkmazlara,

Ardına saklanılmış o yakan yalanlara.

İçindeki şüpheler açarken gözlerini,

Anladın sonunda şaşırtan gerçekleri.

Çok geçti artık dönüş yoktu bu yoldan,

Sensizliğe sürüldüm yüreğinden dört koldan.

Feryadımın ızdırabı sarmışken benliğimi,

Mazimde aradım yitirdiğim hayalini.

Pişmanlığım seni getirmez geri bana,

Ruhumun ezikliği diz çöker karşında.

Çileye düştüm derde,ciğerler pare pare,

Yenik düştüm aşkına,nefretine kinine.

Sen benden gittin de başın göğe mi erdi,

Ömür gittiğin gün Kasımda sona erdi.

Düzenden mızraptan yoksun gönül sazım,

Biçare aşkıma yazılmış alın yazım.

Hangi derdim nihayet buldu ki dünyada,

Matem sarmış hüznümü,gözlerim semada.

İki cihan bir olsa vaz geçmem yine aşkından,

Son nefesimde olsa bakacağım ardından.

Ben bu ömrü ölmeyen sevdama adadım,

Ölmeyecek aşkları Kasımlara yazdım.

Ne yağmurlar rüzgarlar geldi geçti üstümden,

Seni alıp götüremedi seven yüreğimden.

Şimdi sensizim tek başıma bu koca cihanda,

Sanma ki başka ser yaslanır bağrıma,

Ölmeyen aşkımsın bu fani dünyada,

Ölmeyecek aşkları yazdım Kasımlara

Ömer Tomruk