Ölmeye Yakın Şiiri - Toykan Nar

Ben herkesle konuşmayı sevemedim, biliyorsun. Ayıp olmasın diye dinlediğim her kalabalığa demek isterdim oysa;
-Ulan s*ktirin gidin.
Ben biraz da soğuk yerleri severim, kasveti yerleri kendimden hallice, biliyorsun. İnsan kendinden kötü durumda bir şey gördüğünde sevinir gibi oluyor ayıp olmazsa. Mutluluğun kelime anlamından hariç her neye hitap ettiğini pek anlamadım hiç. Olurlarını düşünmeyi bırakalı çok oldu bu gün biliyorsun. Yarını düşünmek artık sadece hamallık gibi. Yaraları sararak iyileştirmek ile sarmadan beklemenin de acısı aynıymış mesela. Mesela yalnız olmak kişi sayısından bağımsızmış. Sessizlik diye bir şey yokmuş mesela kafanın içindeki o*uspu çocuğu hiç susmayınca... Ben en çok geceleri sigara içerim biliyorsun. Üşümeyi severim veya belkide ölmeyi, denemedim bilmiyorum. Çok yorgunum biliyorsun biraz küsüm biraz da ağladım. Tenime kan kokusu yapışmış gibi bu aralar, işin kötüsüyse hiç yabancı gelmiyor oluşu. Tam yolun ortasına bir yastık bir yorgan istiyorum sadece, bir sokak lambası da olsa iyi olurdu. Etrafımdan itler geçsin, insanlar, rüzgar. Üstümden bulutlar karasıyla akıyla, güneş ve ay. Sonra kim kazırsa kazısın dünyanın pisliğini üstümden, Benim pisliğimi de dünyadan. Gerisini de biliyorsun zaten en çok ta bilmediklerini...