Ölmeye Vaktim Yok Şiiri - Bülent Karaali ...

Bugün
Yaşayan güneşime dipnotlarımı gönderdim.
Ak sütler gibi bakraçlara dolsaydı günlerimiz,
Sunulsaydı insanlara tertemiz.
Istarap ana gibi
Kolları ile sarsaydı bizleri
Ne güzel katlanırdık yaşamaya..

Düşler evinden bir elma alınsaydı
Atılsaydı bir dereye
Kayıp hazine gibi umutlarımız bulsaydı elmayı
Ne güzel olurdu gelecek zaman parçacıkları

Dağlara gitseydim;
Binseydim bir kartala
Gözlerimi kapatsamda
Yine de erişemezdim doruklarına
Yaşamak için bir kez yetmez.

Dalgalar bir taç sunsaydı bana
İstiridye kabuklarından bir ev ve asa
Vursaydım asayı yere
Geçseydim denizleri
Yaşamak için bir kez yetmez

Büyük kol küçük kolun üstüne gelmeden
Nice nice yıllarım
Yıllarıma yıl kattım.
Bir yaş daha
Akrep ile yelkovanın
Yer ile göğün arasında kaldım.

Mevsimler suların gölgelerinde dinlenirken
Toprağın derinliklerindeki ağaç kökleri
Umutları tazelerken
Uçurumdaki parmaklarımın gücü tükenmeden
Bir yaş daha yaşamak istiyorum.

Günün ilk ışıkları ile
Buğulanmış başakları göremeden yaşadım
Bugün gördüm sabahın ilk ağartısında
Yaşadıkça neler göreceğiz

Günlerin ve yılların
Geri dönüşsüz haykırışlarında
Ak saçlarım olmadan
Bana kaybettiğim saatleri geri verin

Dakikalar ve saatlerin çarkında
Zaman benden yana hileli zarlar atmasa da
Yaşamak isteyen kalp atışları ile nice yıllar
Yaşadım...….
Yaşıyorum ve Yaşayacağım
Bugün ölmeye bile vaktim yok

15 Ağustos 1981
Kars