Ölmeye Gör Şiiri - Ömer Akbıyık

Anlamaz yaşarken insan, ama ölüm hazin,
Ve bireysel bir sondur bu alemde,
Görülen odur ki,hemen unutulur,
En yakınlarınca silinip,gidersin bir kalemde,
Çabalayıp,çırpınsan da onlar için,
Verip ömrünü onlara yansan da için için,
Bu kervan hep böyle yürür sanırsın,
Billahi aldanır; ah edip,yandığınla kalırsın,
Zira gidenler hep böyle sandılar,
Bilinen o ki hep aldandılar!
İşte komşumuz Bill ve (Nensi) Nancy arayla öldüler,
Nensi'yi yakıp,Bıll' gömdüler,
Evlatlarının bu tavrıyla onlar,bir değil; bin kez öldüler
Çünkü haraç mezat satılırken malları,
Kakaha atıp gülüyorlardı evlatları!
Sanki hiç doğmamış,hiç yok gibiydiler onları büyüten ataları.
Hafta geçmeden aradan bir,bir silinip gittiler,
Evlatları sanki bayram ettiler.
İnsan bir kere ölürse eğer,
Hüzün dolup kalplerine yanmak bir yana,
Mirasçıları kah kaha atar,gülermiş meğer.
“Ölüm kaderde var,yaşayıp köhneleşmek hazin,
Bir çare yok mu buna ya rabbel alemin? ”,
Diye haykırmış Yahya Kemal,
Yazık ki,yazgısıdır insanın çünkü bu bir melâl (*) ,
Tanrı bir can verip yaşatır, hep gam ve kasavet,
Ey ya Rab bu mudur sence ilahi adalet?

(*) Üzüntü, hüzün, dert,keder.

13 Ekim 2012