Ölmemeli Fidanlar Şiiri - Zülküf Özçepik

ben hiç ninni dinlememiş,
kurşun sesine aşina
çocukların ahıyım
heyhat!
ancak kana bulanmış
gömleğim anlatır görünce
beni sana.
yana yakıla annemi ararım,
öldüğünden bihaber ruhum
dolaşır sokaklarda.
kucağındaki yavrunun
saçlarını okşa benim yerime.
bağrına bas,
çek kokusunu içine.
çünkü ben yokum artık
varlık denen hakikatte!
tek suçumdu
kan nehirleri akan,
barut kokulu şehirlerde
doğmuş olmak.
oysaki hiç bana
sormamışlardı
ister misin taze bir filizken
kökünden koparılmayı diye.
kim ister ki
böyle sorgusuz
katledilmeyi boş yere.
ama üzülme
ey insanoğlu!
benim acım
dokunmuyor senin tenine.
ve sen,
yaşamaya devam et sessizce!