Ölmeliyim Şiiri - Murat Ceylan

Boğuyor beni hayat
İçimden bir ses diyor ki
Ulan sök kalbini yere at
Atmamalıyım,bakarsın kapımı çalar mutluluk belki

Gece kararıyor sanki kaderime inat
Canım neye sıkılıyor bilmiyor kalbim
Geçmiyor vakit,sanki düşmandır bana saat
Dayanmalıyım,bakarsın belki bende doyasıya gülebilirim

Yakıyor içimi sensizlik alev alev
En olmadık,en savunmasız halde bıraktın beni
Şimdi gitsem bana seni hatırlatır o ev
Unutmalıyım,bakarsın bir yar severim yeni

Bıktım her gece çocuk gibi ağlamaktan
Uyumak istiyorum yatağımda rahatça
Korkulu rüyalarla uyanıyorum her gün yataktan
Uyumalıyım,bakarsın bir sevgi fısıltısı duyarım kulağımda

Yaşıyorsam nefes aldığım için yaşıyorum
Zaten Tıpta yaşamın tanımı bu değil mi
Ölüme adım adım yaklaştığımı hissediyorum
Yaşamalıyım,bakarsın hayat yaşamaya değer belki

Beni anlayan bir insan bulsam,ya da bir hayvan
Susup,durmadan gece gündüz dinlese beni
Beni anlayıp benim gibi ağladığı an
Susmalıyım,bakarsın bedduası bulur seni

Dayanmaya,unutmaya,susmaya,sensiz uyumaya
Bu can bedenimden çıkınca kadar varım ama
Hayalin girince geceleri ansızın hatırıma
O an yaşamaya yokum fakat varım ölmeye doyasıya

İşte o zaman durmamalıyım hayatta
Hoş geldin demeliyim Azrail’e sevinçli
Onu unutturarak al canımı demeliyim çabukça
Ölmeliyim, dirimi sevmedin,ölümü seversin belki