Ölmeliyim Ben Şiiri - Yunus Çimen

Kuşkusuz ölmeliyim ben.
Suya sabuna değmeden
kimseyi meşgul etmeden
kimse beklemezken
her gün yollarda gözlüyorken.
Öyle bir ölmeliyim ki
Kırmızı halılar üzerinde ölüm meleği
Ben atmalıyım boynuma son ilmeği
Uğruma haybeden ağlanmamalı
Neden diye tek bir soru sorulmamalı
Adım kazınmamalı mezar taşına
Ben ve toprak olmalıyız bir başına
Sanki dünyanın en kolay şeyiymiş gibi
Bir çırpıda olmalı unutmak beni
Eskiler gibi atılmalıyım anıların arasından
Hızla bir şey doldurmalı yerimi ardımdan
Ziyarete kapatılmalı o eşsiz ıssızlığım
Ben olmayım ve beni bırakmayan yalnızlığım
Öyle bir ölmeliyim ki izim kalmamalı kimsede
Ne kitaplarda , ne insanlarda , ne de çiçekte
Kaldığı yerden bütün ihtişamlıyla devam etmeli hep dışında olduğum hayatlar
Gülmemek için kırkımı bahane etmemeli kahkahamı çalan insanlar
Törenler düzenlenmeli , gıyabımda ödüller verilmeli
En sevilen şarkılar tam da o gün söylenmeli
Cevapsız kalmalı ‘nasıl bilirdiniz’ sorusu
Varsa hakkım helal , olmasın kimsenin korkusu
Çok gördükleri ne varsa, kaskatı bencilliğimle
Alıp yanıma gitmeliyim tıka basa heybemle
Son dedikleri o nadide başlangıcı görmeliyim
Gelmek bilmeyen o efsunu artık bilmeliyim
Kuşkusuz ölmeliyim.