Ölmekten Yorulma Şiiri - Cenk Ulupınar

bir gün sonsuz düşebilirsin yardan..
yar da senden.
içini kırlangıçların esintisinde
tutabilirsen varsın.
tutabilirsen...

kimse acımaz...
bir gün annen de....
yalnız geldin bir beyaz
zıbınlık içinde,
yine yalnız gideceksin
beyaz meleklerle.

korkmadan bakabiliyor musun,
geçmişine
ve geleceğe...
korkma,bak...
onlar senden de korkak...

yanacaksın elbet zaman zaman.
daha sonra yanma diye...
seveceksin,sevilecek..
aşk tütsüsü;
garip bir duman.

yaptığın yanlışları görebiliyor musun..
seni zehirleyen dost atıklarını..
adam gibi başlarsın yaşama
içinden söküp atabilirsen,
kendine attığın kazıklarını...

sanma ve bekleme...
kimse senin kadar
tutmayacak ellerinden
çünkü...
eline en yakın senin parmakların...
sımsıkı sarılacaksın
kendine yeniden...

en bitti dediğin şeylerin,
arkası sır aslında.
tam da çekerken tetiği,
çiçekler açar alnında..
bekle sabır
ve umutla...

yorgunluktan öl ama
ölmekten yorulma....