Ölmek zor Şiiri - Arda Polat

Metalik bir tat genizimde,
Her nefes, paslı bir bıçak.
Güneş, unutulmuş bir anı,
Gökyüzü, kurşuni bir duvak.

Bacalar, göğe uzanan parmaklar,
Kusar içindeki zehri.
Kar, artık beyaz değil buralarda,
İsli bir kefen, örter şehri.

Evler, beton kutular,
Sırt sırta vermiş, donuk.
Pencerelerde solgun yüzler,
Hayaller, çoktan unutulmuş, kovuk.

Gülümsemeler, buz tutmuş,
Sözcükler, havada donar.
Kalpler, ağır bir yorgan altında,
Her gün biraz daha kanar.

Burada nehirler bile ağlar,
Kırmızı, yaralı bir su.
Ve rüzgar, her köşe başında,
Uvultuyla anlatır bu dipsiz korkuyu.

Ölmek zor bu şehirde,
Toprak bile kabul etmez donanı.
Ruhun, bu kirli havada,
Bulamaz göğe uzanan o son anı.