Ölmek Zamanı Şiiri - Attila İlhan

• 

  Ayşe Karapınar

  ÖLMEK ZAMANI
  
  
  dağılırdı saçlarınız yaz akşamı
  batan güneşe karşı / kumral
  susardınız ne de çok susardınız
  anlaşılması güç susmanızın anlamı
  sanki bir bulmaca uzun bir sarmal
  uzadıkça sersem eder adamı
  o zaman sevmek değil ölmek zamanı
  
  
  (uzak bir kız sisli mavi susarsa
  acılarla yüklüdür suskunluğu
  akıl almaz tehlikeler içerir
  hele hayatında bir sürgün varsa
  kelepçe kuşlarının buz gibi uçuştuğu
  o siyah tren uğultularla gelir
  bütün üçüncü mevki cıgara dumanı)
  
  
  bana susar bir hayalle konuşurdunuz
  hani fakülteden çıkarken vurmuşlardı
  kollarınızda ölen tıbbıyeli çocuk
  birbirinize nasıl da uymuştunuz
  sevginizde yüceltici birşeyler vardı
  korku bulaşığı garip bir mutluluk
  bir filmi hatırlatan belki bir romanı
  
  
  (uzak mavi kız dalgasız bir su
  ah onun yalnızlığı benim yalnızlığım
  içimizde gemiler ansızın yol kesiyor
  ansızın beni de vururlar mı korkusu
  izlendiğini sanmak her gece adım adım
  şehrin karanlığında devriyeler geziyor
  telsizde cızırtılar / cinayet alarmı)
  
  
  eflatun ve ıssız ağzınız bir muamma
  susardınız arkasında susmuşluğunuzun
  tekrar tekrar sizi duruşmaya çağırırlar
  geç vakte kalır sorgular bitmez ama
  hapislik nedir ki / unutulmak asıl sorun
  seyreldikçe seyrelir istanbul'dan mektuplar
  ne arayanı kalır gittikçe ne soranı
  
  
  (baksa da beni görmüyor sanki yokum
  duymadığı açık anlattıklarımı
  sessizliği kalabalık giremiyorum
  ölüler kuşatılmış sağımı solumu
  geçmişte yaşıyor biliyorum
  bir anlatabilsem onsuz olamadığımı
  o zaman sevmek değil ölmek zamanı)
  
  Attila İlhan

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Ufuk

  hiç ölmeyecektin be usta... ölemedin ki...

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (2)