Ölmek İçin Kışımı Bekler İnsan

Yürüdüm uzunca zaman,
Loş ışıklı birahaneler önünde.
Bir kadın,
Uzunca boylu,
Kahkahaları geniş,
Şenlendiriyordu sokağı.
Beyaz alacalı baldırlarını seren,
Kısa mor bir etek vardı üstünde.
Gözleri kara,
Kirpikleri ok gibiydi.
Gamzeleri mezar yuvası,
Göğsü kuş kafesiydi.
Takılmıştı aklıma,
Düşmüştüm olmayacak bir sevdaya.
Sığınmıştı sözlerim,
Bahanelerimin arkasına.
Beceremedim usulca sevmeyi.
Hep böyle olmuştu,
Ulu orta yaşamayı sevmiştim.
Günahında, sevabı da benimdi.
Kitabına uygun yaşayamadım belki,
Oysa bir kitapta okumuştum,
Ölürken bir tuhaf olurmuş insan,
Daha bir hissiyatlaşırmış,
Bütün duyu organların daha bir güçlenirmiş,
Asfalttaki gidere akan kanı şırıltısını,
Üst katın radyosunda ki yanık türküyü,
Duyman gibi.
Türkü demişken,
Bir sevda türküsü,
Çalıyor olayımı izah edecek şekilde.
Pencerenin camı açık,
Alıyor bana düşen oksijenin tümünü içeriye.
Aklımda yine o var,
Umrumda değil hiçbir şey.
Acımıyor canım,
Çoktan işlevini yitirmiş zihnim.
Boşalıyor bedenimden kan,
Sıcağından eriyor sanki asfalt.
Ölümün zamanımıydı şimdi.
Yirmisinde bir delikanlıydım sanırsın,
Saçımı sola yatırır,
Sağ elimi cebimde tutardım.
Soğuk,
Yağmurlu bir akşamı hayal ederdim,
Ölmek için.
Günahlarımdan arınarak.

www.facebook.com/hyrgndz