Ölmek Apansız Şiiri - Yaşar Püllü

• 

  Şevki Çiftçi

  su çakıllara söylerken şarkısını
  akıntıya kapılmıştı şiirim
  öfkesini silkeleyen bulutlara tutundum
  herkes bildi kimliğimi
  kök kadar kördü düşlerim
  kör kadar yalnız
  çırılçıplak soyunup hayata
  ölmek zannettim geceleri
  ölmek apansız
  
  gün ışığıyla yıkayacaktım ellerimi
  gözlerin benden vazgeçmeseydi
  ellerimi güneşe sunacaktım
  ortasından geçip sürgün yolların
  gecesi kan kokan bir sabah
  uzakları deneyecektim
  yoklayıp yüreğimin tetiğini
  Armutlu dan sevecektim seni
  ateşe dokunmaktı oysa aşk
  seni sevmek adam işiydi
  
  inan ki gidecektim
  içimden sökebilmek için sesini
  bir ben birde gözlerimin feri
  yurdumun ekmeği gibi ziyan oldum kendime
  ölmek zannettim geceleri
  
  Bir nefes çekip sigaramdan
  yaralı yanımı kucaklıyorum şimdi
  Zemheri içimize düşmeden
  Yokluğuna alışmak çürütüyor beni
  Ölümüne sarılmak istiyorum sana
  Mezar taşlarına yazılmadan adım
  Türküler söylemek istiyorum
  Yurduma ve sana dair
  
  Sevgilim
  Ağlayan yüzüm
  Bu gece için
  hoş geldin
  
  ETKİLEYİCİ VE SÜRÜKLEYİCİ BİR ŞİİR OLMUŞ, TEBRİK EDERİM.

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Ali Akça

  Şiir daha okumaya başlarken bir derinlik veriyor insana...Bu derinliği 'kapılmıştı şiirim' ifadesi aniden kesiyor... Sonra tekrar bir etki başlıyor, bu defa; 'bildi kimliğimi' ifadesi 'küt' diye akışı koparıyor...
  Şiirin sonrası, duygulu, etkili ve akıcı biçimde sürüp gidiyor... o engellerin kalkması gerek diye düşünüyorum...Zevkle okudum...
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Osman Aktaş

  Güzel bir şiir, tebrikler.Şiirce kalın

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (3)