Ölmek

ben seni okadar,
ama, okadar çok sevdimki,
sevdamın büyüklüğü,
zaman,zaman beni bile korkuttu,
başlangıçta hep sen derdin,
seni çok seviyorum diye,
okadar çok derdin ki hatta
bazen öf bile dedirtirdin bana,
ama zamanla kalbime öylesine
derin,öylesine çok,öylesine sonsuz
girdinki,anlamadım,farketmedim,
sevdamın büyüklüğünü,
yavaş,yavaş sinsice ve bir cam kırığı gibi
nasılda derinlere inmiş,kök salmışsın.
beni sevildiğime böylesine inandırmışken,
ben sevdamın büyüklüğüne değer bile bulamazken
dünyaları az,ummanları yetersiz,uzayı bile,
kifayetsiz bulurken onun adını koymakta,
meğerse sendeki ateş saman aleviymiş,
sen her birkaç senede kendine bir aşk,yaratır
sevdayı oyun sanır,oynar dururmuşsun,
ben seni sevdim ya hemde çok...
şu yaşamda en çok, bir babama,birde sana
en fazla değeri verip, güvenmiştim,
babam benim babammmm...
biliyormusun? beni hiç ama hiç yanıltmadı.
peki sen,sen ya sen, ilk zorda beni bırakıp
kaçan sen,
sensiz ölürüm ben, yaşamam diyen sen..
nerdesin şimdi ?
yoksun,...
ve bu kalp hala sensiz, çok mahzun,
anlatamadım zamansız ve ani gidişini,
yada bir nevi kaçışını,
nekadar ödlek,
meğerse,.. nekadar korkakmışsın.
varmıydı mertlikte, sudan bir bahaneyle,
çekip gitmek,bu denli sevgiye,
arkanı dönmek.....
olsun hadi git bakalım...
gitte acıdan yanıp,yanıp
sönsün bu yürek,,,
böyle aptalca sevmeye yakışır anca,
ÖLMEK...

GÜLEN