Ölmedim ana Şiiri - İlyas Kunt

Şiir ilyas kunt

Ölmedim ana...Ölemedim...
Oysa, karar vermiştim...
Asacaktım kendimi...
Bu gün bir başka yıktılar...
Yalanlarıyla bogdular beni...
Karşımda...
Katrankarası yüzler....
Maskeler arkasında, dönen
Fıldır fıldır gözler gördüm.
Gizlenme , çabasındaydılar...
Sudan çıkmış balık gibi...
Çırpındılar...çabaladılar...
Bin bir yalan söyleyip...
Var güçleriyle haykırdılar...
...
Gerçegin dili yoktu...
Sesi yoktu.. ama...
Rabbim ses oldu....
Yüzlerini çıkardı karşıma...
Gerçek yüzlerini tanıdım...
Ummadıgım yerden...
Ummadıgım anda geldiler...
Bütün yalanlarını..
iki yüzlerini...
Bir, bir anlattılar..
Yinede kızarmadı yüzleri...
Yerin dibine girmediler ana...
Yerin dibine girmediler...
Ben insanlıgımdan utandım...
Onlarsa üste çıktılar...
Ben ölümü göze aldım...
Onlar, öl dediler...
As, dediler kendini....As..
Gururumu yok saydılar...
Birde dalga geçtiler...
Maskelerinin ardından gülüp...
Alay edercesine konuştular...
Sanki onlar haklı...
Ben suçlu oldum ana...
Güvenmek ...inanmak suçmu...

Bir şeytan girdi aklıma...
Karar verdimm...
Asacaktım kendimi...
Bir urgan aldım elime..
Her bir yalanlarına...
Bir dügüm attım...
Yıkılan hayallerim...güvenim...
Tükenen insanlıgım için...
Ölen duygularım için....
Sımsıkı dügümledim urganı...
Astım tavandaki agaca...
Sonra,
Son kez düşündüm...
Hayatım filim oldu...
Göz yaşlarıyla akıttım yere...
Bir dügümün ucundaydı hayatım...
Ölecektim ana...kararlıydım...
Sevdiklerim geldi aklıma...
Küstüklerim...kırıldıklarım...
Ve çok isteyipte...
Ulaşamadıklarım...
Hiç birisi yakmadı'da
Yalanlarla , harcanan duygularım...
Geçen yıllarım...
ömrüm..
Hiç ugruna harcanan gençligim...
Beş para etmez , insanlar , için
Yordugum yüregim,
En çok o yaktı beni ana....

Ben insandım ana...
imanlıydım...
Vicdanlıydım...
Ne' kimseyi kırmayı..
Ne' üzmeyi bilirdim...
Heleki...
ölmeyi hiç düşünmezdim...
Bir urgana doladım hayatımı...
Bir an , boşluga düştüm...
Gözlerim karardı birden...
Farkında degildim ama...
Ölüyordum ana...
Saniyeler ne hızlıymış meger...
O , an anladım degerini...
Bilimcim gitmeye başladı...
Son çırpınışlarımdı...
Bir ses dur dedi....
Sanki rabbim dur dedi ana...
Engel oldu bana....
Gözlerimindeki perde karanlık....
Son kez nefes alırken...
Balkonun penceresi açıltı...
penceye tutunddum...
Rabbim el uzattı saki..
Ne oldugunu anlamadan düştüm...
İpin soguk izleriyle yüzleştim...
Ölümün kıyısından döndüm...

Oysa...
Kararlıydım ana...ölecektim.
Rabbim kurtardı...yaşa dedi...
Çekilecek çilem bitmemiş...
Kendimi asmayı düşünmezdim...
Hiç aklımdan geçmezdi...
Bir kalabalık toplandı...
Neden dediler ...
Sustum...
İnsanlar diyemesim...
Güvenip yıkılmaktan...
Yalanlard, an yoruldum diyemedim....
Kaderim dedim...Yaşanacakmış...
Bende yaşadım dedim...
Kimse inanmayacaktı...
Ne şeytana uyduguma...
Ne'de rabbimin dur demesine...
Soranlara karşısında sustum...
Diyemezdimki...anlatamazdım...
Hangi birini anlatabilirim...
İnsanların maskelerinimi...
Gizledikleri yüzlerinimi...
Yoksa Yalanlarınımı...
Ne desem , hayat diyecekler...
O yüzden sustum ana...
Oysa...
Bu kadar kolay olmamalıydı...
İnsanların umutlarıyla...
Hayalleriyle...
hayatlarıyla oynamak...
Bu kadar kolay olmamalıydı...
Ölmedim ana...
ölemedim