Ölmedik Şiiri - Celal Atay

(Şehit öğretmenlerimize…)

Siz bize öldü mü diyorsunuz?
İçinizdeyiz ya işte dolu dolu…
Birlikte çarpıyor yüreklerimiz.
Ne biz sizden uzağız, ne siz bizden ayrı
Aynı hedefe bakıyor gözlerimiz.
Ölmedik arkadaşım ölmedik!
Yapacak zor işlerimiz var beraber.
Barışı, kardeşliği seçtik ta baştan
Canımızdan üstün bildik bu güzel yurdu.
Acıları da paylaştık, sevinçleri de
Vız gelir, füzeler, mayınlar, toplar.
Öylesine büyük ki yüreğimizdeki ateş
Öylesine kutsal ki yürüdüğümüz yol
Silahlar toplansa bizi öldüremez,
Dünyanın bütün kurşunları yağsa üstümüze
Yolumuzdan bir adım döndüremez.
Ölmedik arkadaşım ölmedik!
Ceplerimizdeki silah değil, kitap, kalem, defter
Sırtımızda kitap taşıdık ekmek yerine
Çocuklarımıza ışık olsun diyerek.
Türküler yazmışız, türküler söylemişiz vatan üstüne
Karasevdamız olmuş bayrağımızdaki al renk.
Vatanı, bayrağı namus bilmişiz yüreğimizde
Yazar mı başka türlü olmak defterimizde.
“Yeni nesil eseriniz olacak.” Dememiş miydi Atatürk?
Ha birimiz eksik olmuşuz, ha birimiz fazla
Yarıda mı kalacaktı bu kutsal görev, bu büyük dava.
Ölmedik arkadaşım, ölmedik!
Gidiyorsa okullarına çocuklarımız,
Şen türküler varsa dudaklarında,
Güvenle bakıyorlarsa yarınlara,
Boş değilse masamız, sandalyemiz,
Yazan birileri varsa kara tahta başında
Ölmedik arkadaşım, ölmedik!
Yurdumun dört bir yanında
Dalgalanırken nazlı nazlı bayrağım
Biz varız ayında yıldızında.
Karanlığı boğan ışıkta biz varız.
Güneşe eş doğmuşuz
Bir taraftan batsak ta, diğer yandan doğarız.