Ölmeden evvel Şiiri - Sergen Sayın

Nasıl yaşamam gerektiğini idrak ettim bir secde vakti,
Nefsin sesini kıstı gecenin suskun takati.
Kalbime bir mânâ indi, sustu aklın zekâsı,
Ben sandığım ben, yokluğun gölgelerindeymiş aslî…

Bir damlaydım, deryayı özlerken kuruyan,
Her anla beraber yavaşça eksilen,
Kendi zindanında hayâtı tüketen,
Meğer ben ölüme değil, öze yürüyenmişim meğerse…

Sancıyla açıldı hakikatin ilk kapısı,
Tövbe gibi derin, aşk gibi yakıcı.
Her şafak, bir kefen gibi sarıldı omzuma,
Ve öğrendim: Yaşamak, Hakk’a doğru ölmektir aslında…

Zerre iken kibirle dağ sandım kendimi,
Sûretin ardında aradım özdeki sesi.
Gönlümden geçmedi Hak, hep dışarda bekledi,
Ben gönlüme dönünce, O zaten içimdeydi…

Aşk; beni benlikten sıyırıp attı bir kenara,
Her terk edişte, bir başka varış vardı aslında.
Dünya dediğin misafirlik, can dediğin emanet,
Ölüm dediğin, perdeden bir adım öteye geçmek sadece…