Olmaz Öğretmenim Şiiri - Yılmaz Tarhan

Gidiş,geliş yapar,köyde kalmazsan.
Çocuğun ailesin iy’tanımazsan.
Köy halkıyla senli-benli olmazsan.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Bu mesleğin kutsallığın bilmezsen.
Bir bahane bulup,derse girmezsen.
Güneş gibi karanlığı delmezsen.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Çözülmemiş bir buz,soğuk,don gibi.
Yetişmemiş isen,sanki ham gibi.
Öğrettikçe erimezsen,mum gibi.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Köydeki lojmanlar virane olmuş.
Öğretmen taşırsa minibüs,dolmuş.
Girmemişse derse,yollarda kalmış.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Cumhuriyet,Atatürk’e çatarsan.
Kutsal değerlere çamur atarsan.
Bu mesleği para için yaparsan.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz

Köylünün sofrada aşı değilsen.
Toplumun lideri,başı değilsen.
Çevrende saygılı biri değilsen.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Ne bekler ki bilmem,ister daha ne?
Köydeki lojmanlar,okul şahane.
İmkansızlığı eder isen,bahane.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Öğrenciler köyün kır çiçekleri.
Onlara iyi bak,kalmasın geri.
Yanlış yapıyorsan yıllardan beri.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Yalan söyleyerek çok sevilsen de.
Söyle gerçekleri,hep yerilsen de.
Yağcılıkla bir yerlere gelsen de.
Olmaz öğretmenim,inan ki olmaz.

Tarhani diyorki,hep köyde kalsan.
Öğrencilerinde kendini bulsan.
Onlara bir rehber-kılavuz olsan.
Olur öğretmenim,inan ki olur.