Olmaz mı...(deneme) Şiiri - Nedim Saatci ...

kırık bir tebessümün yarım kalan sesi gibisin kulağımda…eksik bir nota…yanlış bir rota…tutturulmamış bir kota gibisin hayatımda… … …

… … …

… … …

bir güneş doğsa gönül sahilime ve bir sıcak nefes yalnızlık yorgunu gözlerime… mumlar yakılsa tütsülenmiş kumlarda…kan izim kalsa baygın bir gecenin tedirgin nefesinde…tutsak etmesen anıları gözlerimde…hayat denen bir koyda, su sesine bıraksan kendini yeşil bir aydınlıkta…ince bir yağmur sesi,sırtına vursa taneleri,bir duvarın gölgesinde serin bir anı kalsa gözlerinde…fotoğraflar renkli çıksa ve sen silsen bakışındaki siyah beyaz desenleri…bir gökkuşağı bitirse içindeki özlemleri…yakın olsan bana, ama ulaşamasam, bir nefes kadar içimdeyken hem de…paylaşsam yokluğunda seni, yanımdayken tutamasam elini…kızsan bir otobüs yalnızlığında bıraksan kendini caddenin en uzun yoluna…koşsam peşinden, içimdeki öfkeyle kollarına sarılsam ve sen elimi tutsan… yasaklanmış bir aşkın son durağı olsan benim için…

olmaz mı…

bir çocuk uyusa göğsümde ılık nefesiyle…kelimeler yaratsak ve cümleler kursak aşk adına yaşanmamış yanlarıyla…uykulu bir sabahın pas tutmuş ağız tadında…ne kadar uzak görünsem de sana, yüreğimde olduğunu bilsen,elini tutmasam da bir adım ardında olduğumu,ayağının takıldığı an, seni ilk tutan olacağımı bilsen…

olmaz mı…

yaşamın en kırılgan anında yüreğimi düğümleyen bir an olsan… karanlığın en tortu anında tutsan ellerimi,hesap sormadan, beni yargılamadan ve aşk adına beni darağacına asmadan bana sarılsan… görebilsen yüreğimin arka bahçesinde sana diktiğim gülleri… görebilsen sensiz aç, sensiz susuz ve sensiz perişan kaldığım çölleri… görebilsen rüya diye baktığın, ama benim boğulduğum gölleri…

olmaz mı…

içimdeki bütün kabus ağaçlarını kessen... hüzünlü bir eylül, yağmurlu bir nisan olmasa yüreğim…her sabah uyandığımda yastığıma bulaşmasa gözyaşımın kan izi…turuncu bir hayalim olsa pembe düşler üstüne ve beyaz gül demetleri olsa sahne ötesinde…sen ebruli bir gecede şiirler okusan bana deli düşler üstüne ve ben bir beyazlığın saydamlığını yaşasam mumlar içinde…kayıp gitmesem bir zaman tünelinde… hayatımda ilk defa ilk defa, dünü düşünmeden ve yarın için endişe duymadan yaşasam …ve takılmasa dilime her cümlenin sonunda…

“ey hayat canımı acıtma artık”

olmaz mı…

olmaz mı…

olmaz mı…