Çaresizliğin en sapa yerindeyim şuan.Kendimi kapana kısılmış kaplan gibi görüyorum.Bir zincir eksik ayaklarımdan.Bir de demir parmaklık gözlerimden.Hayata öyle küstüm ki bu ara,yüreğim daraldıkça daralıyor her saat.Korkuyorum yeni saatlerden,saniyelerden.Zaman öyle bir kavram ki yüreğimde.Düşüncelerim allak bullak oluveriyor çoğu kez.Hayal etmeyi deniyorum geleceği...Koskocaman bir hüsran karşılıyor beni kapıda.Siniyorum bir köşeye usulca.
Kendime uzak olmayı seçiyorum çaresiz.Kendimden de kaçıyorum nedensiz.
Bir rüzgarın en büyük temennisidir esebilmek uzaklara.Sonra aşmak enginlikleri birbaşına.Ne kadar özgürlük kokuyorsa bir rüzgar,o kadar tezat bir yaşam benim ki. Uykumda gelmiyor ki şu ara.Unutabilsem kendimi azıcık.Atabilsem kendimi rüyaların kollarına derinden.
Hayal herşey biliyorum.Rüzgarlar da yalan söylüyor artık.Kime inansam,kime güvensem ben de bilmiyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta