Olmaz Denilenim Oldu Şiiri - Nihat Yakacı

Feleğin ağına takılıp gittim
Hayattan uzak mı uzak…
Kader sinsice kurmuştu bana,
En amansızından ümitsizce bir tuzak…
Henüz yirmisine yeni basmıştım ki,
Daha yaşanacak uzun yıllarım vardı.
Fakat ne bir hayat kaldı geride,
Ne de yarına dair bir hesap kitap.
Meğerse böyle imiş şu kaderimin,
Emir vakice çizilen çizgileri
Ana bağrında hem yoğurdu,
Hem de pişirdi beni…

Ben şimdi nasıl suçlarım böyle bir kaderi,
Yaradan reva görmüş ki,
Ben kendimce çekiyorum bu cefayı.
Dile kolay koskoca on sene geçti,
Bazen mutlu, bazen hüzün ile
Bazen neşe, bazen de keder ile…
Ömrüm sanki dertler olmuştu tabi,
Bense esiri olmuştum nice dertlere baki
Şimdi durup da bakıyorum geriye
Hep neden, niye ve niçinlerle dolu bir mazi
Velhasılı kelam altı, üstü bir oyundu.
Lakin sonunda olmaz denilenim oldu.
Hayat önce avucuna alıp uyuttu.
Sonrada cehennem ateşi gibi kavurdu.
Başrolde hayat vardı, bense bir figürandım.
Var olup yaşamanın kanunu olsa gerek.
Hem çaresiz hem de mecburdum.

Kuralları zaten felek koymuştu.
Kaderin cilvesine uymak zorundaydım.
Nihayetinde öyle de oldu,
Seçme hakkı tanınmayan aciz kullar gibi,
Kurallara bir bir uydum.
Hayatımı kaderin çile mezarlığında buldum.
Sanki hiç doğmamış var olmamış gibi,
Bir anda yok oldum.
Sonuçta bir oyundur sandım,
Oysa gerçeğini kaybedince anladım.