Olmaz Dedin Şiiri - Selçuk Levent

Birbirimizi seviyorduk.
Göz göze geldiğimiz o ilk anda,
geleceği konuşmaya başlamıştık bile.
Bir karavan,
bir sahil,
birlikte uyanılan sabahlar…
Sen kahveyi yapacaktın,
ben bakışını içecektim.

Düğün nasıl olsun diye düşünüyorduk,
balayı için yer bakıyorduk,
çocuklara hangi isim yakışır,
diye tartışıyorduk tatlı tatlı.

Gelecek bizdik.
Ve biz o geleceğe,
şimdiden inanan iki insandık.

Ama bir sabah,
hiç beklemediğim bir sabah
"Olmaz" dedin.
"Biz evlenemeyiz."

Neden mi?
Engeller...
Birdenbire ortaya çıkan
ve bizimle hiç konuşulmadan
karar verilmiş duvarlar.

Sustum.
Çünkü ne deseydim,
sen çoktan kararını vermiştin.
"Bu şekilde devam edelim," dedin.
Yani sev ama sahip olma,
hayal et ama yaşama,
bekle ama asla varma...

Bunu nasıl kabullenebilirdim?

Sevgi,
eğer savaşa değmezse,
neye yarar?

Sen sevmene rağmen korktun.
Ben korkmama rağmen sevdim.
Sen vazgeçtin.
Ben yol aradım.

Olmaz dedin . arkanda sessiz bir yıkım bıraktın.
Evimiz bile olamadı köşelerinde hâlâ sesin dolaşıyor diyeceğim
şaka gibi,
bir an dönüp,
"Şaka yaptım."
diyeceğini sanıyorum bazen.

Ama olmaz deyişin,
geri dönüşsüzdü.

“Olmazmış” dedin.
Ama ben hâlâ inanıyorum
Olurdu.
Olabilirdi.

Ve belki de en çok,
olabilecekken
olmadığı için
acıttı içimi.

Bazı insanlar sevgiyi sever,
bazıları ise onun sorumluluğunu
Sen sevmeyi bildin.
Ben göze almayı.

İşte bu yüzden,
aynı aşkta
ayrı tarafta kaldık

Selçuk LEVENT
15/06/2025