Olmayınca Şiiri - Mevlüt Karadağ

Ne gündüzler biter ne de geceler
Cıvıl cıvıl öten ses olmayınca
Kapılar matemli balkonlar sessiz
Saatler çalmıyor ses olmayınca

Kuşum bile küsmüş çıkmaz kafesten
Sular küsmüş akmıyorlar musluktan
Yataklar gücenmiş yorgan yastıktan
Görüşmez olmuşlar ses olmayınca

Sofralar hasret kaşık tabağa
Perdeler çözülmez akşam sabaha
Boncuk susmuş dahi ötmez bir daha
Ona seslenecek ses olmayınca

Ne telefon çalar ne de kapılar
Bir sessizlik çökmüş suskun yapılar
Bir uğultu sesi verir tipiler
Kuru çöle benzer ses olmayınca

Çiçekler küsmüşler gül açmıyorlar
Tencereler susmuş kaynamıyorlar
Çocuklar dövüşüp ağlamıyorlar
Dolaplar da küsmüş açılmayınca.