Hayatın tadını çıkaranları kıskanmışımdır hep. En ufak bir şeyde mutlu olan o masum insanları. Düşünüyorum hep kendi kendime, ben neden onlardan olamıyorum diye. Aslında cevabını bulamadığım tek soru bu olsa gerek. Mutluluğun farkına varmıştım ilk defa bu hayatta, senin varlığınla. Gülüşünle, sesinle, sarılışınla ve tabi ki beni seven kalbinle. Ama yetmiyormuş sevmek, hayatı mutlu yaşamaya. Herkes gibi seni de anladım. Kalbi acıtan her ne varsa hepsinden birazsın işte. Ve şimdi sen de herkes gibisin bende. Bazen korkuyorum biliyor musun, ya geri gelirsen diye. Ya tekrar hayatımı alt üst edip çekip gidersin diye. Belki de yanılıyorumdur kim bilir. Gülüşlerin, sevgin sahtedir belki de. Ağlamak çare değil böyle şeylere. Gözyaşları getirmiyor ki seni geri. Ama teselli ediyor sanki bir nevi. Hatırlıyorum da ne güzel sarılırdım sana, mutlu olurdum sadece senin yanında, senin kollarında. Sen mutluluğun en güzel halisin, mutluluksun. Benim mutluluğumsun. Yanımda olsan da olmasan da.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta