Olmayacak duaya amin

Olmayacak Duaya Âmin”

Sen,
adını anmadan ağladığım gecelerin sahibisin.
Bir ihtimalin bile barınmadığı o sokakta
ayak izlerini ezberledim ben.

Varlığınla ısınmadım hiç,
çünkü hep uzaktın.
Ama yokluğunda üşümeyi öğrendim —
öyle ilik ilik,
öyle sessizce…

Ben seni,
olmayacak bir duaya
içten içe “âmin” diyerek sevdim.
Bilerek,
bile bile…
Her imkânsızlığı göze alarak.

Kaldırıma düşen gölgenle yetindim,
bir başkasına döndüğünde bakışını,
ben arkandan kalan sessizlikle sustum.

Sana yazdığım her cümle,
bir vedayla bitti.
Ama içimdeki aşk —
hiç başlamadığı bir hikâyede
sonu yazılmış bir kahraman gibi bekledi seni.

Sen bilmiyorsun,
ben seni nasıl sevdim.
Çünkü bazı sevdalar
yalnızca sevileni değil,
sevenin kendisini de yakar.
Ve ben
küllerimle seni ısıttım uzaktan.