Olmayacak Bir Sevgiye Adanan Bir Şiiir

artık gittin
tenimden, elimden, gözümden, heryerimden, herşeyimden...
gidenin arkasından ne söylenebilir ki?
gitme mi? kal mı?
yalvaracak kadar aciz değilim!
ama gözyaşlarımı tutamayacak kadar da
biçareyim!
en çok yokluğunda ellerini ve gözlerini aradım ama bulamadım.
sesini duymayı istedim ama elim bir türlü gitmedi telefona
ardından üzülmeyi tercih ettim
üzüldümde...şarkılarla avutmaya çalıştım kendimi
her şarkı kalbime saplanan hançer gibiydi...
her yerimkan revan içinde kaldı.
nerelerde şuan ruhum bilmiyorum!
bi an yanına geliyor
seni izliyor, okşuyor, sarılıyor,
ağlayarak gözyaşlarıyla senin tenine damlıyor ve kayboluyor...
bi an yanıma geliyor ve tekrar gidiyordu.
radyoda ki ses ne güzelde demişti:
'ey gönlümün doğurduğu sevgili nasılda acıyor içim sei üzdüğüm için bilir misin?
af dilemeye geldim affa laik olmasam da
ey sevgili uzatma dünya sürgünümü! '
ama şu gurur yok mu?
hep önüne geçti sevgimin
ne zaman söylemeyi istesem bu iki kelimeyi
hep engl oldu kahrolası.
hep güçlü görünmeyi,
unutmuş gibi davranmayı,
hayatın tek başına yaşanılabileceğini öğretti
zorla...
canımı acıtarak...
kalbimi kırarak....
köle gibi döve döve gösterdi bana bunları
her seferinde vurdu kamçısını sırtıma
yarama tuz bastıgözlerime mim çekti kör etti
ağlamam için gidenlerin arkasından
şimdi nasıl sana geri dön derim
ben bunca acıyı çekerken
söylesene!