bu suskunluğun tam ortasında
“kendi buruk kanımı içtim”
kendime hiç acımadım kendimi vurdum
hep kendime iç denizime aktım durdum
acıya dair ne kadar ne varsa yüklendim
yüküm kendimden o denli ağırdı
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




neyi ne kadar iyi yaptım bıraktım üstü kalsın
bencillik deryasında eserken çölde kum fırtınası
denize düşmüş ağacından uzak kırık bir daldım
yaşam üstü kalsın değil miki...iyi bulmuşsun hocam......üstü çok bilenlere kalsın...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta