Olmasaydın Şiiri - Nebiye Küçük

Bedeninde sevginle büyüttün beni
Hissederdim orada kederini sevincini
Sevinçle ördün yeleğimi patiğimi
Böyle heyecanlı beklemeseydin
Dünyaya gelmek istemezdim anne.

Acılar sancılar zorluklar çektirdim
Kollarına alınca mutluluğu tattırdım
O güzel sütünü nasıl da emmiştim
Güzel kokunu duymasaydım
Dünyaya gelmek istemezdim anne.

Nice geceler uykusuz kalmıştın
Ateşlenince nasıl heyecanlanmıştın
Başucumda çoğu kez uyuyakalmıştın
Böyle şefkatli olmasaydın
Sevgi dolu, merhametli olamazdım anne.

Ninnilerindi ilk duyduğum şarkılar
Bıkmadan anlattın ne de güzel masallar
Her gün yapardın çok değişik mamalar
Sevgi dolu kucağın olmasaydı
İyi bir insan olamazdım anne.

Mutluluğundu ilk dişim, ilk adımım
Sendin benim ilk oyun arkadaşım
Sen toplardın evi, ben dağıtırdım
Yine de kaşlarını çatmazdın anne.
Senin hoşgörün olmasaydı
Anlayışsız bir insan olurdum anne.

Gözümde yaş görsen kahrolurdun
Mutluysam nasıl da mutlu olurdun
Hayattaki en gerçek dostumdun
Benimle arkadaş olmasaydın
Dostluğu, arkadaşlığı bilmezdim anne.

Vatanımı sevmeyi, onurlu yaşamayı
Küçükleri koruyup, büyükleri saymayı
Var olmanın, yaşamın amacını
Öğretmeseydin, belletmeseydin
Ülkeme yararlı olamazdım anne.

Ayaklarının altındaki cennet
Yaradanın en büyük hediyesi
Onlarla evimiz sanki çiçek bahçesi
Sen olmasaydın, sesin olmasaydı
Bahçemizde çiçekler açmazdı anne.