Olmasaydık Böyle Şiiri - Fatih Porsuk

Toz ve duman kokusunda hayatın
Yoksul korkulukların gölgesinde
Bilyelerini kaybetmiş çocuklar olmasaydık
Kubbeyi semada kuyruksuz uçurtmaların
Kapı aralıklarında soğuk sızdıran odaların
Kirli sakallı kurmayları olmasaydık
Yarım kalmış sigaraların son nefesinde
Ölüm kadar soğuk
Ölüm kadar çaresiz olmasaydık
Sabahlara küskün, sevdalara küskün
Yıldızlarla dolu gecede, yalnız olmasaydık
Arabesk akşamlar, beyhude gülüşler
Sukut-u firar kelimelerin derin boşluğu olmasaydık
Böylesine fütursuz ve karmaşık
Öylesine dolu ve dizgin olmasaydık

Olmasaydık seninle Şehr-i İstanbul
Ne ben olurdu, ne de sen İstanbul

Kırılmasaydı, kalbimiz,
Kesilmeseydi suyumuz, elektriğimiz
Sıkışıp kalmasaydık dar sokaklarında
Yalnız ve sensiz
Yetimlerin sattığı simitlerin olmasaydı
Düşkünlerin ayakkabılarımı boyamasaydı
Seni anlatan eskiciler olmasaydı
Gündüz ayrı hayatın, gece ayrı olmasaydı

Olmasaydık seninle Şehr-i İstanbul
Ne ben olurdu, ne de sen İstanbul

Ve toz duman hayatın
Yoksul korkulukların gölgesinde
Bilyelerimi kaybetmeseydim
Hiç uçuramadığım kuyruksuz uçurtmalarım
Uçsuz bucaksız salınmasaydı hayallerimde
Sen böylesine şiirsel doğmasaydın
Anımsatmasaydın merhum şairleri
Böylesine imkansız
ve böylesine yaşanası olmasaydık

Aşkı sende görebilen
Sende aşkı bulabilen olmasaydık
Bende saklı sen sende ayyuk ben olmasaydık

Olmasaydık seninle Şehr-i İstanbul
Ne ben olurduk ne de sen İstanbul

İşte gidiyorum şimdi,
İşte hazin benliğimde saklı hüzün
Sahilleri öpen dalgalar gibi
Yağmur kokan topraklar gibi
Güneş açsan hasretler gibi
Seni bende saklayıp işte gidiyorum şimdi
Ve toz duman hayatın
Yoksul korkulukların gölgesinde
Bilyelerini kaybetmesin diye çocuklar
Uçurtmalar kuyruksuz kalmasın diye
Elif gibi eğilmeden, demir gibi bükülmeden
Gidiyorum işte

Ulan İstanbul ne ben olurdu nede sen
Olmasaydık böyle….

Fatih Porsuk
12/04/2007