Olmamış Bir Hayalin En Güzel Yerinde Kaldım

Bazı hikâyeler başlamadan biter. Henüz “biz” bile olamamışken, sen çoktan kendini o hayalin içinde bulursun. Onunla geçecek günleri, paylaşılan sırları, sıradan bir mutluluğu düşlersin. Ama hayat, bazı şeyleri yaşatmaz. Olması gerekenle olan arasındaki uçurumda düşersin. Ve en çok da hiç yaşanmamış bir şeyin özlemiyle yanarsın. Çünkü bazı hayaller öyle gerçektir ki, gerçek olmamaları daha çok acıtır.

Her şeyin mümkün olabileceği bir anda, bir bakarsın hiçbir şey olmamış. Gülüşler susmuş, yollar ayrılmış, sen kalmışsın kendi sessizliğinde. İnsan bazen yaşadığı değil, yaşayamadığı anların yükünü taşır. Ve o yük, zamanla bir yara gibi büyür. Gün gelir bir şarkı çalar, sanki onunla dinlemişsin gibi hissedersin. Oysa dinlemedin. Ama kalbin, o sahneyi binlerce kez yaşamış gibi çarpar.

Bazen de kader, seni tam mutlu olacağın yerde bırakır. Ne tamam olursun ne de eksik… Sadece ortasında kalırsın bir hayalin. Herkes devam eder, sen kalırsın. Çünkü senin için bitmemiştir. Ve o hayal, her nefeste seni biraz daha geçmişe çeker. Artık ne kadar ileri gitsen de, bir parça hep oradadır — olmamış bir hayalin en güzel yerinde, hâlâ umutla bekler.