Olmalı Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Sonra…
Sonra yürümeliyim,
En zamansızından yağmur olmalı,
İnsanların sesi kısılmalı,
Doğrularla konuşmalıyım…

Mısralar yazılmalı,
Altına tarih atılmayan,
Kime yazıldığı anlaşılmayan.
Özneleriyle oynanmalı, anlamlar katılmalı,
Okununca sayfaları müsvette kullanılmamalı…

Biraz müzik olmalı,
Sözlerini anlamamalıyım…
Sadece olmalı.
İki tek arkadaşım olmalı,
Hakkında kötü sözler duymadığım,
Garip şehirlere koşmamalıyım…

Hiç olmazsa hayali olmalı,
Adını kimseye söyleyemediğimin,
Tarih kararsız kalmalı ikimizi yazmakta,
Zorlanmalı, bilinmediğimden, beni anlamakta….

Bir kenarı olmalı denizin,
Yürürken rastladığım,
Çöp kutusu olmalı izmaritlerimi atacağım…
Mavi pantolonu olmalı yalnızlığımın,
Gözüme takılmalı,
Ayaküstü konuşmalıyım, mavi pantolonlu yalnızlığım ile,
Uzun zamandır görmediğim,
Ve umursamadığım arkadaşlarım gibi.
Ayrı ayrı gideceğimiz yollar olmalı,
Sırılsıklam ayrığımız olmalı…

Kemancı bir kız olmalı,
Gözleri bırakılıp, müziğine bakılmalı.
Ayaklarının altında dünya korkmalı,
Kıskanmalıyım,
Kendinden geçişini,
Üzülüp hallerimi yarıda kesme şansım olmalı…

Birde özlediklerim olmalı,
Benden habersiz kelimelerime sahip.
Haritalara bakmalıyım,
Gözlerimle kavuşmayı sayıklamalıyım.
Kentlerin isimleri takılmalı ulaşamamazlığıma,
Kafiyeler serpiştirmeliyim sonlarına…

Kitapçılar açılmalı,
Yeni yeni,
Aranılan bir kitap olmalı,
Dostlarımın tavsiye ettiği…

Köşe başında bir dilenci olmalı,
Geçen her çifti sevgili sanan.
Herkese iltifatlar yağdırmalı,
Yada önünden geçerken elini tutamadığımla,
Bizi birbirimize yakıştırmalı.
Şehir onu kendine mıhlamalı…

Geleceği kullanılmamış bir çocuk olmalı,
Bir tek oyuncağı için ağlamalı.
Akşamları kendime ölürken, yanımda uyumalı,
Azrail’den korkup annesinin yanına koşmalı…

Öyle olmalı,
Ki;
Sonra hayat olmalı…