Olmak Şiiri - Sebati Manav

Pisliğin bataklığın içinde çaresiz kaldım
Çıkmak için uğraştıkça daha çok battım
Tek çarem uzattım ellerimi son bir ümitle
Can verdi çekip çıkardı bir el beni sevgiyle

Gel dedi gir içeri yaşa kaderini ya ol yâda yok ol
Attılar bir dolabın içine dön sıyrıl kirlerinden ve ol
Sonra derdest edip aldılar kolum kanadım kırdılar
Kâh taştan taşa çaldılar kâh güneşe tutup yaktılar

Ben bende değildim sonradan kendimi buldum
Döndüm, yundum, çırpıldım, yandım ve oldum
Yok dedi bir ses daha olmadın bomboş ruhun
Temizlendin kirlerinden işlenmeye hazır oldun

İşledi beni pirim tel tel bir gergef tezgâhında
Bitirdiği her nakış ayrı bir mana makamında
Yeniden doğdum özüme döndüm saf ve temiz
Hücrelerime bölünüp yeniden dikildim ipliksiz

Sebati Manav 18 Kasım 2014