Olmadım Şiiri - Özlem Deniz

Olmayacağım dedim
Kin tutmuş dilimle
Olmadım daha gitmeden
Sıkıştı hep kalbim
Kalmalar yalanında
Gitmeler yarımında

Terketme arifesinde
Acıttım, kanattım
Geçmişi gözlerinde
Acıtan sözlerimle
Yılları yaktım içimde

Sarılarak parçaladım
Başımı koyduğum kalbini
Yaralanan aşktı bak hala
Karşında ölürken bile
Önüme neler geçti

Sen ağladıkça ölüme yaklaştım ben,
Vazgeçemedim sonunda kendimden
Unutsun şimdi beni kalabalık yalnızlığın
Bilirim 'Özlem' diye odalara seslenirsin
Gururuna çarparak kayboldu ya özlemin

Açıpta pencereni bahçeye baktında
Arayacak gözlerin yağmurun kokusunda
Bırakmıştın peşimi, yüreğim uzaklarda
Bilirim yalnız ellerini, acın koynunda yara
Bakılmaz gözlerinde mutluluk şimdi yasta

Söyle güneşinin renklerinde
Nerdeydi gözlerim?
Yoruldu ahlarım içim nefessiz kaldı
Bilirim ağlamayı ve unutmayı şimdi
Ah aşk nasıl da haram nasıl da yalnızdı

Çok yıllar alıştığım sevdiğim
Dinmeyecek belki alışkanlığım...
Bağrında huzurlu uykular sandıkladım,
Korkupta ağlayarak uyandığım geceyarılarım
O zaman söyle ben kime sarılacağım

Ben olmadım
Olamazdım sen
Olmadım biz,
Olamadım bensiz
Kıpırtısız yıkıldı gönlünde “biz”
Ama bak hiç birimiz vazgeçmiş değiliz
Belki bitecek olanı istemek faydasız