Olgunlik Şiiri - Tahsin Dağlı

Yirmili yaşlara kadar, iyilikle kötülüğün ülkesi,
Kalın sınır çizgileri ile ayrılıyor birbirinden.
Sıkı dostları oluyor insanın.
Onları ölesiye seviyor ve ölesiye nefret ediyor.
Otuzlu yıllarda,
Yalanı hakikatten ayırt etmeye başlıyor.
İyi sandıklarını, hiyanetleriyle taşıyor sırtında.
Dost işi hançer darbeleri ile...
Ve, en kötü zannettikleri,
Şevkatle imdadına yetişiveriyor.
Zaman katlanıp ta
Kırkına yaklaştığında insan,
İyiyi kötüden ayıran hudut çizgilerini birbirine karıştırıyor.
İyi görünen kütüyü ve kötünün içindeki iyiliği keşfediyor.
Anlıyor ki;
İyi insan, kötü insan yok! .
İnsanların içinde iyilik ve kötülük...
Kötü ile iyi, panzehiri değil birbirinin
Kankardeşi...
İyilerle kötüler çekiştirmiyorlar ipi.
İyilik ve kötülükten örülmüş, ibreşimin kendisi.
Bunu anlayınca şaşmıyorsun,
Nefretin birden şehvete dönüşmesine.
Acı girdapların içinde hazzın raksetmesine...
Tevazuyla gurur, haysiyetsizlikle onur elele yürüyor.
Şuur altındaki isyankarla sahtekarı,
Günahkarla tövbekarı farkediyorsun yavaş yavaş.
Benim hükmeden ve boyun eğen,
Zulmederken acı çeken...
Bunca şiddet kadar onca merhamet de benim eserim.
Minneti nefrete, korkuyu cesarete,
Ve en önemlisi, zaferi hezimete bulayan benim.
Tundak bezime tıpatıp benziyor kefenim...
Hayatım muhteşem ve sefil!
Mağrur ve rezil..neredeyse hayasız ve asil...
Ben;
Hem örs, hem çekicim.
İşte bu keşif kolaylaştırıyor yaşamı.
Anlıyorsun ki;
Toplumlar gibi insanlar da kanlı iç savaşlarına borçlu
İlerlemeye ve sevmesini öğrenebilmeye.
Başta kendin olmak üzere,
İnsanların içindeki iyiliğin peşine düşüyorsun.
Kıymet bilmeyi...
Ve yine kendin başta olmak üzere,
Herkesi hoş görmeyi öğreniyorsun.
Tükendikçe pahalanıyor zaman........
Günler azaldıkça uzuyor.
Saçların gibi seyreldikçe değerleniyor dostların.
Günahları ve zaafları ile değerleniyor dostların.
Ve günah ve zaaflarıyla övünüyor insanlar.
Sevapları ve zaferleri kadar...
Önemli değil kaç kez yenildiğin.
Önemli olan;
Kaç yenilgiden sonra yeniden doğrulabildiğin.
Bu paramparça ruhlardan, çelişik duygulardan,
Çatışmanın açtığı yaralardan,
Mucizevi bir ahenk çıkıyor ortaya,
Ki;
'OLGUNLUK'
Diyorlar adına.

07 Şubat 2002