Koyu karanlık, açtım gözümü, yeni uyandım..
Saate baktım, hâlâ geceyi gösteriyor, durmuş
Pili bitti galiba ya da o da dayanamadı artık
Kendime gelmeye çalışırken gülüşün geldi gözümün önüne
Gülümserken buldum kendimi, deliriyor muyum nedir
Yok yok, delilik böyle olmaz ki, hala sızlıyor sinir uçlarım
Lambaları yanmayan hüzünlü sokağımın, köşe başındasın yine
Acılara anne şefkati gösteren isyanım, düşler kurmayı bırakalı çok oldu
Kasvetlere elzem olmuş umutlarım, terkedilmiş, ürkek, korkmuş, öfkeli
Hadi bunlar neyse, bir şekilde alışırım, da
Kasımpatı yalnızlığı çeken yüreğim, o ne yapacak, nasıl katlanacak..
Yanı başımda ağlayan bir melek gördüm, kanadının teki yoktu
Tek kanatlı melek olur muymuş, oluyormuş işte
Sessizce ağlıyordu, ama nasıl güzel..
Yağmurdan sonraki toprak kokusunu bilir misin ?
Öyle güzel kokuyordu oda, sormak istedim, cesaret edemedim..
Niye yok kanadının teki diyemedim, kaldırdı başını baktı bana
Mermerleri beyaz sevmem ben, mavi olsun, maviyi severim
Bir kere de rüzgarlar sürmesin bulutları tam tersi olsun
Ay çıkmıyorum desin bu akşam gökyüzüne, yeter artık desin
Gökkuşağı renksiz olsun, şart mı o kadar renk, siyah olsun hatta
Kuşlar çalı çırpı değil, inci mercan götürsün yuvalarına
Ağaçlar yürüyebilsin, sıkıldığında atabilsin başka bir yere kendini
Kemik gibi saplanınca sol yanıma bakışların
Bitti son çırpınışları, yalnızlığımın
Ellerin ellerimde sımsıkı şimdi
Mevsim yaz, havalar güzel, İstanbul güzel
Sen daha güzelsin...
Parka gitmiş çocuk gibi sevinç dolu yüreğim
Seninle karşılaştığımız o güne dönmeyi çok istiyorum
Hafızam silinse de o ânı tekrar tekrar yaşasam
Kalbim hızlı hızlı çarpsa yeniden
Beynime giden kan, şaşırsa ve şapşalca kaybetse yolunu bir kez daha
Vücudumda ki her zerreme sirayet eden o gülüşünü
Defalarca tekrar tekrar öpüp koklasam
Sonsuz mavi bir yol düşledim bugün, uzandım gittim üstünde
Bir yol bir ben, başka hiçbir şey yok, ne gam var ne keder
Ne aşk var ne acı, ne umut var ne ölüm, sen de yoksun
Seni içine sığdıramadığım okyanuslar kadar derin yüreğim de..
Çocukken bir rüzgârgülüm vardı, gökkuşağı renklerinde fırıl fırıl dönen
Dakikalarca izlerdim dönüşünü, sonra.. sonrasını hatırlamıyorum, büyümüşüm..
Sahi ne ara büyüdüm ben.. ne ara yıldızlar daha parlak, Aydede de sadece Ay oldu
Söylesene ey zaman, ne ara alikoptere helikopter demeye başladım ben..
Ne ara bıraktım su tabancamı, daha dün yahu, daha dün içine su doldurmuştum
Daha geçen komşunun bahçesinde ki dut ağacına dalmıştım oysaki, nasılda güzellerdi
Yoldaşım sarı duvarlarım, kahrımı çeken güzel sehpam
Hep duvardan bana bakan gözü yaşlı saatim
Boynun bükük mü kalacak şimdi yelkovanım, akrebim
Ya sen benim masum beyaz tavanım, özler misin beni
Geriye kocaman gülüşler bırakmak isterdim, olmadı
Hepiniz hoşça kalın...
Gel bugün küçük bir çocuk ol İstanbul, okşayayım saçlarını
Tutayım elinden, götüreyim seni lunaparka
Sonra beraber salıncağa binelim ve de tabii atlıkarıncaya
Boş ver ne yaparsa yapsın insanların, martıların
Vapurların, Kadıköy'ün, Moda'n ille de Beyoğlu'n
Az sensiz kalsın sokak lambaların, ağaçların, aşıkların...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!