Ölesiye Sevmek Şiiri - Durmuş Ali Çatal

Biz ölesiye sevdik a dostlar,
Yaralı kaldırımlarda oynayan çocukları,
Bir yudum suya bir ekmeğe hasret giden çocukları.
Balkon'lardan aşağı uçan çocukları,
Ve gönderde dalğalanan BAYRAĞI.

Biz bir cami avlusunda açan
Kan kırmızı bir GÜL'ü de sevdik.
Kızıl kıpkızıl bir alev gibi hatırlattıklarınıda.
Biz başka Gül'leride sevdik a dostlar,
Başka Gülleride!

Hem de nasıl sevmek.
Derler ya KARA SEVDA
Kara sevda ya tutulmuş.
İşte öyle,öyle sevdik.
Sokaklarda açan Güllerimizi.
Ve, ve öylede kaybettik.
Bataklığı seçen Güllerimizi.

Biz acımızı, hüznümüzü,sevincimizi,
Tarihlere gömdük a dostlar Tarihlere.

Artık sevmek bir şey ifade etmiyor bana.
Oysa ölesiye severdik.
Eskiden birbirimizi.
KARDELEN'leri severdik.
Tertemiz Kar'da açtığı için.
Penguenleri mesela,suyun kenarında.
Şimdi,şimdi sevilecek ne kaldı.
A dostlar ne kaldı?

Sağ olsun politikacılarımız,
Siyasetçilerimiz,
Büyük devlet adamlarımız.
İşte, işte diyeceklerim,
Bunlardan ibaret.

Şiir mi oldu,yoksa acı bir mektup mu?
Hatırlatmayın gerisini bana.
Bunların üstüne sevilecek bir şey varsa,
Söyleyin,söyleyin be dostlar..!
Bizde sevelim
Sevilecek şeyleri,ölesiye.
07.07.96