Ölesiye İzmir Şiiri - Metin Soydeveli

Önce misafirlikti sana gelişim
Henüz okula bile başlamamıştım
Eski evlerinle farkın yoktu köyümden
Kadifekale eteklerinde tozlu taşlı yolların…

Çam koruluk içinde Şehitlik, eve giden yol,
Yokuşumuzdaki sayamadığım merdivenler
Merdivenlerin başladığı yerde bir yatır
Mumları eksik olmayan, Salih Dede…

Mum dikip; taşlar yapıştırdığım duvar
Tutmuştu taş, kabul olacaktı dileğim
Yatırın karşısındaydı tuttuğum dilek
Henüz yapılmaktaydı mezun olacağım okul

İlk okulu köyümde bitirdim
Zordu babam için hayatı kazanmak
Doğduğun yer mi, doyduğun yer mi?
Önce düş’tü, sonra gereklilik, sende yaşamak

Çağırıyordun bizi, sendeydi istikbal
Satıldı bağ bahçe, lazımdı önce iş kurmak
Güzeldin, ama zordun, zordu sende yaşamak
Tutunamazdı, oynamıştı bir kere taş yerinden

Dileğim gerçekleşiyordu, hani yapışmıştı ya taş!
O okula yazıldım, diğerlerini de sende bitirdim
Sende geçtim çocukluktan gençliğe, canhıraş
İlk sende ekmek tuttu ellerim

Neydi bizi sana böyle çeken
Nelerimizden geçtik sende yaşamak için
İlk sende aşık oldum, senden gittim askere
Memuriyette bile döndüğüm yer sendin.

Başka şehirde okudum, başka şehre çıktı tayinim
Becayişle sana gelebilmek için üste para verdim
Bana sevdiğimi verecektin, sende evlendim
Mutluluğu yaşadım, sende kurdum yuvamı

On yıl sonra şarka çıktı tayinim
Devlet memurluğundan ettin beni
İstifa ettim memuriyetten, gidemedim! ..
Ne kızabildim sana, ne alındım, darıldım.

Anamı elimden alan sendin
Sende yatıyor, hem de Babam
Sana olan aşkım, tutkum hiç bitmeyecek
Bilmem daha nelerim alacaksın! ..

Ne sen doyacaksın benden almaya
Ne ben usanacağım vermekten
Öleceğim aşkınla, biliyorum aldığında
Beni de kollarına ereceksin muradına

Ne sen beni bıraktın, ne ben geçebildim senden
Bitecek bu kavga, yorgan yandığı zaman
Örtüneceğim toprağını üzerime
Yorgan gidecek, kavga bitecek.