Ölesim geldi :) Şiiri - Orhan Yılmaz

derin çizgiler ve her çizgide bir anı
zamandan nasibini almış
allahından bulmuş bir masa
dizleri titreyen bir bacağı sakat kalmış
kendini taşıyamıyan bir sandalye
nemlenmiş,kulaklarını asmış,hayata küsmüş
silinip karalanan hayallerle buruşmuş kağıtlar
iki tarafı açılıp kazınmış
yeni nesillerine inat
hala yazıyorum diyen kurşun bir kalem
kahverengi çerçeveleri burnuma yaslanmış
camlarını kipriklerimle çizdiğim gözlüklerim
tabağına yapışmış,fedakar sevgili gibi
bağrında hayatın ince çizgileri
geniş ağızlı dar kulplu fincanım
yine doldurdum çayımı bir sonbahar akşamı
şekerle suyun sevişmesi izliyorum
çay kaşığının kısık sesini
gözlerim dumanlı...
attığım son odun hala kırmızı
güneşin batışını imrendirir gibi
aynaya baksam benden yaşlı
siyah lekelerle kaplı
köşeleri kırılmış şekli muamma
nekadar gençtim yakışıklıydım sana ilk baktığımda
güneşi götürmüştüm karanlık odama
bak ne haldeyim şimdi
sonunda benide kendine benzettin
sallana sallana tutuyorum titreyen elimde
bakmaya direniyormuş gibi
dizlerimi tutamadan kalkamıyorum uzun zamandır
kopacak gibi oluyor her ayağa kalktığımda
makasını körelten tırnaklarım,
sayılacak kadar saçım
sararmış tütünden parmaklarım
yeşil bir hırka üstümde
çekilmiş bir bir iplikleri
hala üstümde kalmayı başaran
hepsini benden aldılar sanki ödünc canım
zaman tersine işliyor artık büyümüyorum
toprağı düşünür oldum bu günlerde
yapraklar bir bir dökülüyor
ıslık çalıyor bana rüzgarlar ima eder gibi
sokaklar tenhalaşmış,kaldırımlar sesiz
yorgun gözlerim ve akan sonbir damla
ve bir sonbahar sabahı
malum...
yok olmadı bu bana yakışmaz
istemiyorum böyle yaşlılık olmaz
ağlayarak doğdum ama
gülerek bitmesi lazım, gülmeden asla olmaz :)