Ölerek Yaşamak Şiiri - Vildan Muharrir

Doğuyor insan, ağlıyor, emiyor.
Canı isterse biraz emekliyor.
Ağlayınca kucaklanmaz olunca
Mecburen ayağa kalkıp yürüyor.

Okulda arkadaş ediniyor,
Teneffüsleri hep iple çekiyor.
Karnesiyle sevgi satın alınca
Dizini kırıp çok ders çalışıyor.

Ergenliğe giriyor deli dolu,
Başı dik, âşık, politik, coşkulu...
Hürriyetin düş olduğunu görüp,
Bırakıyor sonradan sağı-solu.

Hayat yük olup sırtına biniyor.
Umutla her ihtimali deniyor;
Bıraktığında sağ kalıyor insan,
Ve aşktan vazgeçince evleniyor.

Hep bu istikrarda yaşamak gerek;
Ne varsa birer birer terk ederek.
Başında bir taş dahi olmamalı,
Yitmeli bir gün habersiz giderek.